...कश्या फुलतील वेली ?

...कश्या फुलतील वेली ?

गर्भपात गर्भपात ठराव पास केला 

शब्द पडताच कानी श्वासाचा अंत झाला 

भंगता स्वप्न पुत्र प्राप्तीचे दिली मज शिक्षा 

न उमजले मज पुत्राचीच का मागावी भिक्षा 

नाव कळण्याआधी सरिता वनिता की माला 

भव्य स्वप्नांचा क्षणातच अंत झाला 

वेदना हळहळल्या अश्रूही तापुनी वाहले 

इवल्याश्या डोळ्यांनी आईबाबांचे स्वप्न पाहले 

उत्तरार्धात पुत्र तुमचा करेल जेव्हा बेहाल 

पश्चातापाने मग भिजतील तुमचे गाल 

बेटी बचाव बेटी पढाव अनंत गुंजली नारे 

निर्घूण कृत्याने तुम्हा जग वेडे म्हणेल सारे 

धन तुमचे हेच खरे दिव्य रत्न कन्या 

आदिशक्ती प्रतिभा अन तीच सुंदर लावण्या 

प्रश्न एकच मनी दाटला कन्या जन्माआधीच गेली 

तर सृष्टीत कश्या फुलतील वेली ? 

...कश्या फुलतील वेली ?

रानमोती काव्यसंग्रहातून.....

जलतत्त्व

जलतत्त्व

तू तत्त्व​​​​​​​ एक निसर्गाचे 

तू रूप पंच महाभूताचे 

तुझ्या विना जीव अतृप्त 

तू धरणी गाभ्यात गुप्त 

ढग फुटला वारा दाटला 

जणू महाप्रलय थाटला 

खळखळत नाथ केदार गाठला 

भूईवर तुच तू साठला 

केले क्षणात भुईसपाट 

ना सोडली कुणा वहिवाट 

विसकटता घडी निसर्गाची 

मिळे शिक्षा चिर समाधीची 

अस्तित्व जरी महान 

पिण्यायोग्य जल लहान 

कळेल मानवा महत्त्व 

लयास जाता जलतत्त्व

रानमोती काव्यसंग्रहातून.....

नावामागे तुझ्या..

नावामागे तुझ्या..

धुंदलेले माझे स्वप्न जुने 

बाळा तुझ्या कोऱ्या डोळयात पाहतो 

जगी साऱ्या गुंजेल कीर्ती 

नावामागे तुझ्या नाव माझे लावतो 

ठेच खाऊन पडलो मी जिथे 

रस्त्यावर त्या आज तुला सावरतो 

थकुन माकून हरलो मी जिथे 

तेथुन तू आज भरधाव धावतो 

नावामागे तुझ्या नाव माझे लावतो 

अशक्य जे जाहले माझ्यासाठी 

कष्टाने तुला सहज शक्य करतो 

राहुन गेली कमी जी माझ्यात 

सारी तुझ्या रुपात आज शोधतो 

नावामागे तुझ्या नाव माझे लावतो 

राहुन गेलेले जगणे माझे 

तुझ्या रुपाने पूर्ण जगतो 

साथ नव्हती गरजेला माझ्या 

तुझा हात मात्र घट्ट धरतो 

नावामागे तुझ्या नाव माझे लावतो

रानमोती काव्यसंग्रहातून.....

..आपण कसे खायायचे

एखाद्याला निसर्गाची देण असते, जळू नये त्यावर 

आपल्याकडे नाही म्हणून, उगाच फोडू नये खापर 

जीवनात निरंतर व चिरकाळ, असं काहीही नसतं 

जातांना येथेंच टाकून जायचंय, त्यालाही ठाऊक असतं 

वाहवा मिळावी म्हणून, कोकिळा कधी गात नाही 

कितीही टाळ्या वाजल्या, तरी मोर पिसारा फुलवत नाही 

हे ज्याच्या त्याच्या आवडीचे, पूर्वनियोजित काम आहे 

पाठीशी फक्त समाधानाचे, अलिखित वेतन आहे 

घेणाऱ्यावर ठरत असते, आनंदात बागडायचे 

की इतरांचे बघून, हळूच तोंड मुरडायचे 

म्हणतात ना फुकटातले चणे, नाही काहींना पचायचे 

म्हणून स्वत:चं ठरवावे, आपण कसे खायायचे 

प्रत्येकाच्या जवळ असते, काहीतरी गूढ दडलेले 

इतरांच्या नादात राहते, तसेच अंतरी झाकलेले 

रडत बसू नये, आपली वेळ गेली म्हणून

प्रयत्नाने नक्की मिळेल, स्वत:तच बघावे शोधून

- राणी अमोल मोरे

आज तिचा चेहरा..

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता 

माझा अख्खा दिवस तिच्या हसण्यावाचून मुकला होता 

दिवस होता तसा सुट्टीचा, गप्पा अन गोष्टींचा 

नजाणे कुठला काटा तिला खुपला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

बसली होती खाली, हसू नव्हते गाली 

डोळयात आलेला आसू पटकन तिने पूसला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता.. 

वातावरण होतं थंड, कुठलच नव्हतं बंड 

ओठात आलेला शब्द माझाही आज नमला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

दिले नव्हते पाणी, शांत होती गाणी 

नजाणे कुठला शब्द तिला आत रुतला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

जेवण होतं अळणी, मिळत नव्हती गाळणी 

सकाळपासून मौनातच जीव तिचा गुंतला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

सुकली होती फुले, रडत होती मुले 

सततचा नियम तिचा बराच काही चुकला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

काहीच नव्हतं ध्यानात, विसरत होती क्षणात 

रोजचा तिचा स्वभाव आज कुठेतरी हरवला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

सुट्टीची असते मजा, पण आज होती सजा 

माझा सारा दिवसच आनंदाविना हुकला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

मनवायची माझी शर्थ, झाली होती व्यर्थ 

न हसण्याचा कटच जणू तिने बांधला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता..

तिचं मैत्रिणीच बिनसलं होत, भांडण थोडं गाजलं होतं 

हे सारं कळताच मात्र विचार माझा थांबला होता 

आज तिचा चेहरा थोडा सुकला होता

माझा अख्खा दिवस, तिच्या हसण्यावाचून मुकला होता

रानमोती काव्यसंग्रहातून.....

..नकोस

..नकोस

सुसाट सुटलाय वारा 

म्हणून तू हेलकावू नकोस

उगाच स्वतः स्वतःला 

संपण्याची भीती दाखऊ नकोस 

पाणी जरा हेलकावले 

म्हणून नाव तुझी बुडवू नकोस 

सोन्यासारखी स्वप्ने 

उगाच धुळीगत उडवू नकोस 

कोणी आठवत नाही 

म्हणून स्वतःला विसरु नकोस 

जिव्हाळ्याचे प्रेमपुष्प 

असेच मनात दवडू नकोस 

ऋणानुबंध फुलवून मनांचे 

सुकल्यागत वागू नकोस 

द्वंद्व मनाचे छेडून 

एकट असं सोडू नकोस 

इच्छांना पंख देऊन 

उडण्यास नाही म्हणू नकोस 

स्वप्नांना वाट देऊन 

झोप अशी उडवू नकोस 

शोधत साथ कुणाची 

सैरावैरा भटकू नकोस 

गुंफुनी गीत मनाचे 

अर्धवट थांबवू नकोस 

देऊन स्पर्श फुलांचा 

काटे रुतवू नकोस 

कर तू कल्पना आनंदाची 

दुःखास विसरण्याची 

बघ त्या डोंगरापलीकडे 

लवकरच सूर्य तेवणार आहे

आजची रात्र संपुन

उदयाची पहाट उजाडणार आहे

रानमोती काव्यसंग्रहातून.....

..समझ रहा इंसान

राम, जीसस, अल्ला बैठे थे इंतजार में
हाँफते, काँपते खबरी को देख बोले
क्या खबर है पृथ्वी वासियों की ?
बहुत दिनोसे आवाज नहीं सुनी घंटियों की

प्रभु, पृथ्वी पर फैली है कोई महामारी
'दूतावासों' में आपके प्रतिबन्ध है जारी
आपस में दूरियों की उन्होंने है ठानी
कोई नही करता अब वहाँ मनमानी

प्रचलित हो गया 'मास्क' नाम का कपडा
और हाथ धोते रहने का बहुत बड़ा लफड़ा
'सॅनिटायझर' नामक द्रव का जोरोंसे है व्यापार
खरीददारी में उसके इंसान हो रहा है लाचार

छोटे छोटे बालक अब घर में ही रहते है
'पाठशाला' की परेशानी से बचे हुए दिखते है
सब वही खाते है जो माँ ने घर में है पकाया
समझदार है उन्होंने थोड़ा कम ही है सताया

सारे विश्व में 'आर्थिक मंदी' जोर पकड़ रही है
मानव जाती को हर तरफ से जकड रही है
किसीको भूखमारी तो किसीको मरने का डर
फिर भी इंसान लढ रहा एक साथ होकर

इंसानो को ही 'भगवान' अब समझ रहा इंसान
अस्पतालों और रास्तों में हो रही उनकी पहचान

ये सुनकर सारे भगवान एक साथ बोले
क्या मानव ने इस समस्या के राज है खोले

हाँ प्रभु, पृथ्वी पर मिले थे कुछ विद्वान्
बोले हमारा 'विज्ञान' बहुत है बलवान
उपरवालों से कहना आप ना करना एहसान
हम ही ढूंढ लेंगे हमारी समस्या का समाधान

 - राणी अमोल मोरे